Mei 2009
Hallo, mijn naam is Pierre Backus, 63 jaar, getrouwd met Karin en inmiddels gebruikmakend van de VUT.
In verband met enige fysieke beperktheid loop ik normaliter met de donderdagmiddaggroep van Jacques mee.
Enige tijd geleden heb ik het voornemen opgevat om op de “nordic way” naar Santiago de Compostela te lopen en wel van huis uit. Om dit te kunnen realiseren heb ik contact gezocht met Jacques die mij tot dusver inmiddels al anderhalf jaar begeleiding en coaching heeft gegeven.
Mijn plan is/was als volgt:
1. een eerste stuk lopen van thuis tot in Namen ( 150 km) om te ervaren hoe het is om in mijn eentje met volle bepakking te lopen en om te kijken/voelen waar of wat ik eventueel anders zou moeten doen. Voor de overnachtingen zou ik gebruik maken van jeugdhotel of camping en verder zou ik v.w.b. de wandelroute gebruik maken van een GPS;
2. een 2e deel lopen van Namen naar Vezelay om te ervaren of de veranderingen of bijstellingen het beoogde effect hebben
3. de hoofdmoot zijnde de route van Vezelay tot het einddoel
Bij de laatste 2 delen zal Karin met de caravan langs de route blijven rijden zodat wij elkaar met enige regelmaat ergens op een camping kunnen treffen (maakt het allemaal iets gemakkelijker, zeker qua mee te nemen bagage in de rugzak)
Het eerste gedeelte heb ik nu gelopen en voor de belangstellende volgt hieronder een kort verslag.
De eerste dag ben ik met een kleine bepakking ( 8 kg) van Stein naar Maastricht gelopen. Allemaal bekend terrein en dus geen echte bijzonderheden. Het weer was prima, niet te warm en dus lekker om te lopen. Het feit dat dit voor mijn toch wel de echte start is van het “Compostela avontuur” maakt het zelfs een beetje onwerkelijk, maar toch is het een feit. In Maastricht had ik een afspraak voor mijn 1e stempel en wel in de Baseliek van “Slevruiwke” oftewel de O L Vrouwekerk.
Die eerste dag ben ik nog terug naar huis gegaan om de dag erna met een tussenstop in Visé richting Luik te gaan. Ook het stuk Maastricht Visé was nog wel bekend maar nog nooit volledig belopen. Ook hier begon het traject met zonnig, goed loopbaar weer.
Onderweg allemaal bekende stukken, maar dan wel vanuit de auto op weg richting het zuiden. Het gevoel was dus “nou zie ik het eens van de andere kant”. En uiteraard het Santiago teken. Dit had ik al vaker gezien maar nu was het dus echt ook voor mij bedoeld.
Vanaf Visé begonnen ook de Ardennen. Inmiddels liep ik met volle bepakking waarbij ik jammer genoeg toch niet onder de 15 kg kon blijven. Het begin valt dus wat tegen, de rugzak zat ook nog niet helemaal lekker en de hellingen voelden ook heel hoog en heel steil, daarbij nog veel “vals plat”, en wat door motorrijders onbegaanbaar gemaakte weggetjes, het moest nog allemaal wennen. Gaandeweg bleken er ook een paar prachtige stukken natuur aandacht te vragen en bleken ook mooie wandelpaden te bestaan. Sommige stukken liepen echter zo gemakkelijk dat ik niet meer goed oplette en er zelfs in slaagde om me, ondanks mijn GPS, tot twee keer toe te verlopen. En uiteraard liep de weg terug altijd weer omhoog.
Ook waren er hele mooie richtingwijzers.
Onderweg kwam ik ook nog een tweetal dames tegen die op basis van korte dagtrajecten de route naar Santiago liepen. We hebben een paar km samen gelopen en wat gegevens uitgewisseld.
Bij het naderen van Luik kwam uit een van de woningen onderweg een oudere man naar buiten gelopen die me “bonne route” kwam wensen en me ook nog een vieuxtje aanbood. Het aanbod heb ik toch maar afgeslagen. In Luik (en Luik is een erg lange stad te zijn om doorheen te lopen) op weg naar de kathedraal. Hier bleek geen stempel te krijgen en werd ik verwezen naar de église Saint Jacques. Daar werd de pastoor opgeroepen om de stempel te komen plaatsen. Dus een tweede stempel rijker. Voor de nacht had ik een plaats gereserveerd in een jeugdherberg in het centrum van Luik . Hier bleek bij het boeken mijn leeftijd geen bezwaar maar moest je wel jong van hart zijn. De kamer met enkele stapelbedden heb ik gedeeld met een Amsterdammer, een Duitser en een Spanjaard, bonter kon het bijna niet en het werd dan ook een gezellige avond.
Na het ontbijt vertrokken voor het stuk naar Esneux, allereerst de pijn in de kuiten zien kwijt te raken en naar gelang meer gelopen werd lukte dat ook nog vrij aardig. Het is toch te merken dat er nog geen ritme in zit van dagen achtereen doorlopen. In ieder geval om te beginnen nog een vrij lang grauw stuk door Luik en vanaf Seraing weer de Ardennen in. Het was een verademing, al dat groen tegen de somberheid van de Luikse buitenwijken. Het is fijn dat het weer ook vandaag zich van de goede kant laat zien, zonnig en niet te warm. Wederom waren er weer prachtige stukken natuur te bewonderen. Het gegeven dat het gebruik maken van GPS steeds vertrouwder raakt maakt het volgen van de route ook gemakkelijker. Zo kon ik al eens afwijken en later toch weer de route oppakken. Het lopen zelf ging overigens wat moeizamer dan gisteren en er waren ook wat meer korte pauzes. Wel had ik de rugzak wat aangepast, nog iets meer op de heupen laten zakken, en dat liep een stuk prettiger. Tegen de namiddag werd de camping bereikt en kon ik gaan beginnen met het opzetten van het tentje. De inhoud van de rugzak werd nu plots actueel en ook het camping gedeelte kon nu beginnen. Jammer genoeg begint het tegen de avond te regenen en het ziet er niet naar uit dat daar snel een einde aan komt. Goddank is mijn tentje iets ruimer en heb ik hierbinnen wat bewegingsvrijheid. Het is wel 500 gram meer mee te dragen maar dat weegt hier wel tegenop.
De dag erna was het droog, ik had goed geslapen en ik kon weer de volgende etappe gaan berekenen, Allereerst moest toch de tent wat drogen en dit had weer tot gevolg dat ik pas rondom 10 uur vertrok. De GPS vertoonde wat kuren omdat een van de campinggasten zeer belangstellend het toestel had uitgeprobeerd en daarbij ook een deel van mijn route gewist had. Veiligheidshalve ben ik toen maar mede op basis van het routeboekje gaan lopen. Het verloop van de tocht blijkt vrijwel gelijk aan die van gisteren, in het begin wat fysiek ongemak en na verloop van tijd verdween dat of wende dat en kon ook meer aandacht aan de omgeving worden geschonken die zoals blijkt zeer prachtig was.
Onderweg waren veel van dit soort belevingen te ervaren en het lopen was dan ook absoluut geen straf. Ook nu weer wordt tijdens de namiddag de volgende camping in Huy (of ook Hoei) bereikt. Het bleek niet de meest gezellige camping, maar voor 1 nacht wel te doen. Jammer genoeg lag hij wel een 3 tot 4 km buiten de route dus dat was alleen maar extra lopen.
Ik heb die dag nog getracht de kathedraal in Huy te bezoeken maar die stond in de steigers en bleek dus gesloten. Het plaatsje had , behoudens een mooie brug en een eveneens op dat moment niet toegankelijke citadel, zelf verder niet veel te bieden.
Vannacht was het droog, maar tegen de morgen begon het te regenen. De tent dus alsnog nat en geen drooggelegenheid, helaas dan ook maar nat inpakken, jammer. Vandaag gaat de tocht naar Andenne. Ik ben een paar keer van de “santiagoroute” afgeweken, maar er waren weer een paar prachtige dingen te zien. Als gevolg van de regen waren er nu ook steilere gladde paden te bewandelen en dat was met het rugzakgewicht niet altijd even prettig. Een uitglijder betekende dan ook een paar meter omlaag. Zelfs heb ik me een keer moeten opvangen met een nordicpole waardoor deze brak en dus niet meer te gebruiken was. Maar goed, ook hier weer echte mooie stukken natuur en op zo’n moment voel je je heel erg bevoorrecht.
In Andenne bereikte ik (met uiteraard weer een omweg) mijn onderkomen voor die nacht, in dit geval in de tuin bij een nog in gebruik zijnde watermolen.
Mijn tentje had zelfs nog zijn eigen privé strand, zie dat maar eens ergens anders klaar te krijgen.
Later op de avond werd het toch wel kouder en ben ik toch maar vroeger gaan slapen. Het begrip “vorst aan de grond” kreeg die nacht voor mij een andere dimensie. Hoewel ik geen koukleum ben had ik nu toch sokken en een extra T-shirt aan in mijn slaapzak.
Ook deze nacht werd doorstaan en tijdens de vroege morgen uren bleek bij een mok warme koffie ook de kou weer snel vergeten.
Vandaag nu de laatste etappe en wel naar Namen oftewel Namur. De eigenaresse van de watermolen wilde graag een stuk met mij meelopen en bleek heel aangenaam gezelschap. We hebben over heel veel onderwerpen gepraat, ook privé zaken, het bleek allemaal mogelijk en dat tussen, in feite, twee, tot voor kort, voor elkaar onbekende personen. Na een paar mooie eerste kilometers werd de route iets vlakker en werden ook “normale” wegen bewandeld die dan nog maar alleen kilometer lopen inhouden. Uiteindelijk werden dan toch de eerste buitenwijken van Namen bereikt, ook hier een wat somber geheel. De binnenstad daartegenover bleek iets “Maastrichts” over zich te hebben, best wel gezellig. Ook hier de aangepaste bewegwijzering.
Voor mijn laatste stempel op naar de kathedraal Saint Paul. Hier bleek echter niemand bereikbaar. Nadat ook de église Saint Jacques en nog een andere kerk niet meer in oorspronkelijk gebruik bleken te zijn, dan toch maar als laatste toevlucht naar het “Hotel de ville”. Hier werd de laatste stempel van deze tocht geplaatst. Nu nog de trein naar Maastricht en Stein en de tocht zit er op. Terugkijkend best jammer, maar het heeft voor mijn een aantal leermomenten opgeleverd die ik nu eens allemaal op een rij kan gaan zetten om te gebruiken voor het tweede deel.
Tot zover korte impressie van deze ervaringstocht.
Pierre.
